Rozdział 1_Jezus Chrystus inicjuje Nowe Przymierze

Wstęp
Przedsłowie
Rozdział_1 Jezus Chrystus inicjuje Nowe Przymierze
Rozdział_2 Królestwo Boże zaczyna się od Jana Chrzciciela
Rozdział_3 Jan Chrzciciel i Jezus Chrystus głoszą królestwo
Rozdział_4 Uczniowie Chrystusa głoszą Królestwo
Rozdział_5 Paweł głosi Królestwo
Rozdział_6 Występowanie wyrazu „łaska” w Ewangeliach
Rozdział_7 Prawo nie jest z wiary
Rozdział_8 Chrystus naucza w Ewangeliach o wierze
Rozdział_9 Zbawieni przez łaskę w Ewangeliach
Rozdział_10 Chrystus wypełnił Prawo
Rozdział_11
Rozdział_12
Rozdział_13
Rozdział_14
Rozdział_15

Dobrze o Krzyżu, błędnie o pozostałych rzeczach

Jak widać ze Wstępu niektórzy głoszą, że Jezus Chrystus nauczał w Ewangeliach Prawa Mojżeszowego. Podobnie wierzą, że nie można pokazać w nich łaski, dopóki nie pojawi się najpierw Krzyż. Mylą się bardzo w obu tych punktach, co potwierdza wyraźnie wiele miejsc w Ewangeliach, niemniej, nie mylą się, co do ogromnej wagi Krzyża.

Nie można było zawrzeć Nowego Przymierza bez rozlania Krwi Chrystusa w czasie Jego biczowania i na Krzyżu. Niektórzy jednak zapominają o tym, że zawarcie każdego przymierza wymaga złożenia obietnic i postawienia warunków przymierza, zanim ono zostanie zatwierdzone przez rozlanie krwi. Innymi słowy: przymierze zostaje zainicjowane przez obietnice i warunki. Jest ratyfikowane – wchodzi w życie i ma moc prawną – z chwilą rozlania krwi. Na przykład List do Hebrajczyków deklaruje:

Gdzie bowiem jest testament, tam musi być stwierdzona śmierć tego, który go sporządził; bo testament jest prawomocny z chwilą śmierci, a nie ma nigdy ważności, dopóki żyje ten, kto go sporządził” (Hbr. 9:16-17).

Śmierć Chrystusa musiała mieć miejsce, aby Nowy Testament wszedł w życie i nabrał mocy prawnej. Autor Listu do Hebrajczyków kontynuuje temat przymierza, by dojść do pewnego wniosku na podstawie przykładu Przymierza Prawa zawartego z Mojżeszem i Dziećmi Izraela. Pisze:

Dlatego i pierwsze przymierze nie zostało zapoczątkowane bez rozlewu krwi. Gdy bowiem Mojżesz ogłosił całemu ludowi wszystkie ustawy zakonu, wziął krew cielców i kozłów wraz z wodą, wełną szkarłatną i hizopem, i pokropił zarówno samą księgę, jak i cały lud, mówiąc: To jest krew przymierza, które Bóg dla was ustanowił” (Hbr. 9:18-20).

Zauważa, że każde przykazanie musiało być przeczytane przez Mojżesza wszystkim ludziom zgodnie z Prawem. Czytanie przykazań poprzedzało użycie przez niego krwi.

Podobnie też pokropił krwią przybytek i wszystkie naczynia przeznaczone do służby Bożej. A według zakonu niemal wszystko bywa oczyszczane krwią, i bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia” (9:21-22).

 

 

Warunki wstępne niezbędne do zawarcia Przymierza: obietnice i warunki

List do Hebrajczyków dokonuje przeglądu wydarzeń z 24 rozdziału Księgi Wyjścia. Warunki wstępne zawierania przymierza są oczywiste:

Przyszedł, więc Mojżesz i obwieścił ludowi wszystkie słowa Pana i wszystkie prawa, lud zaś jednogłośnie odpowiedział, mówiąc: Wszystkie słowa, które wypowiedział Pan, wypełnimy” (Wyj. 24:3).

Widzimy, że w obecności tych, którzy zawierają przymierze, zostają ogłoszone „wszystkie słowa Pana i wszystkie prawa”. Ci ludzie muszą zgodzić się na to, co usłyszeli, a usłyszeli warunki Przymierza Prawa. Wymaga się od nich, aby przestrzegali tego Prawa. Usłyszeli również obietnice zawarte w Prawie Bożych błogosławieństw dla nich za posłuszeństwo wobec Prawa. Następnie Mojżesz spisuje te słowa:

Wtedy Mojżesz spisał wszystkie słowa Pana, a wstawszy wcześnie rano, zbudował ołtarz u stóp góry i postawił dwanaście pomników dla dwunastu plemion izraelskich. Polecił też młodzieńcom z synów izraelskich złożyć ofiarę całopalenia, a ci zarżnęli cielce na rzeźną ofiarę pojednania dla Pana” (Wyj. 24:4-5).

Mojżesz stworzył Księgę Prawa, w której są zapisane Boże obietnice i Jego warunki (które były Jego Prawem). Zawarcie przymierza zostało zakończone ofiarowaniem krwi.

Potem wziął Mojżesz połowę krwi i wlał do czaszy, a drugą połowę krwi wylał na ołtarz” (Wyj. 24:6).

Ołtarz został poświęcony krwią, po czym Mojżesz wziął księgę przymierza i przeczytał ją w obecności ludu. Poświęcenie ołtarza krwią reprezentuje Bożą stronę tego przymierza, po czym pokazana jest ludzka strona zawierania Przymierza.

Następnie wziął Księgę Przymierza i głośno przeczytał ludowi, ten zaś rzekł: Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni” (24:7).

Teraz Dzieci Izraela dwukrotnie usłyszały słowa tego przymierza. Czytanie obejmuje Boże obietnice dane im oraz warunki przyjęcia tych obietnic w Prawie. Po raz drugi również zadeklarowali, że będą posłuszni słowom przymierza. Teraz należy poświęcić krwią lud.

Wziął też Mojżesz krew i pokropił lud, mówiąc: Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów” (24:8).

Ludzie zostali poświęceni krwią, ale dopiero po tym, jak usłyszeli szczegóły przymierza z Bogiem, które zawierali i zgodzili się na warunki posłuszeństwa Panu deklarując życie zgodne z tym Prawem.

Należy pamiętać o tym, że Bóg już pokazał aspekty Starego Przymierza, zanim jeszcze sformalizował przymierze z Dziećmi Izraela. Dzieci Izraela miały już za sobą wydarzenia związane z wyjściem z Egiptu. Ci ludzie doświadczyli prowadzenia ich przez Mojżesza, poznali Paschę i widzieli jak Bóg pokonuje ich wrogów, a to wszystko miało miejsce przed sformalizowaniem przymierza i ratyfikowaniem przez krew.

 

Nowotestamentowa deklaracja woli w Ewangeliach

Nowe Przymierze wykazuje zarówno podobieństwa jak i różnice w stosunku do Starego Przymierza Prawa. Różnica wynika z tego, że Nowe Przymierze nie opiera się raczej na posłuszeństwie Prawu, lecz na łasce przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Podobieństwo zaś polega na tym, że przymierze jest zawierane z Bogiem. Jest podobne również w tym, że Nowe Przymierze wymaga, aby warunki i obietnice zostały złożone przed zawarciem tego przymierza.

Gdy para zamierza zawrzeć małżeńskie przymierze, zanim złożą ślubowanie, odbywa się ceremonia zwana „Deklaracją Woli” (dosł. Declaration of Intent). Jeśli nie zgadzają się na to stwierdzenie, nie można powiedzieć, że zawarli Przymierze Małżeństwa i nie powinni przechodzić do składania sobie przysięgi. Zarówno narzeczony jak i narzeczona zgadzają się na warunki ich małżeństwa. Oto typowa (dot. krajów anglosaskich) „Deklaracja Woli”.

Czy bierzesz sobie tą kobietę za żonę; aby żyć w Świętym Przymierzu Małżeńskim? Czy będziesz kochał ją, pocieszał, szanował i podtrzymywał w chorobie i zdrowiu, odrzucając inne, będziesz wierny jej tak długo, jak długo będziecie oboje żyć? Jeśli tak odpowiedz: „Będę” *)

*) Przyp.tłum.: Ta deklaracja jest jedną z kluczowych części ceremonii ślubu i może być uważana za część przysiąg czy obietnic. Zwróć uwagę na to, że język koncentruje się na tym, że co „będziesz” robić, a nie na tym co „robisz”. Jest to całkiem dobrowolne i ma na celu przypomnieć tobie, że twoja „wola” jest kluczem do twojej relacji

„Czy ty (imię p. młodego) bierzesz sobie za żonę, aby żyć w Świętym Związku Małżeńskim? Czy i ślubujesz jej miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz że jej nie opuścisz aż do śmierci?”

Tradycyjnie narzeczony zgadza się jako pierwszy, a następnie narzeczona. To są warunki zawarcia związku małżeńskiego. Wkrótce potem para składa sobie nawzajem przysięgi, które głębiej określają warunki ich przymierza ze sobą nawzajem, zanim rzeczywiście znajdą się w przymierzu ze sobą.

Chrystus przedstawia warunki i błogosławieństwa Nowego Przymierza w Ewangeliach w Swoim nauczaniu i nadnaturalnych demonstracjach Bożej łaski. Dzieje się to przed formalnym wydarzeniem zawarcia przymierza z uczniami zwanym Wieczerzą Pańską – nawet to bardziej formalne wydarzenie ma miejsce przed rozlaniem Jego krwi. Chrystus mówi tak, jakby Nowe Przymierze było zawierane w tej chwili, choć jednak jeszcze nie poszedł na Krzyż. Wkrótce po Wieczerzy Pańskiej następuje wylanie Jego krwi w czasie biczowania i na Krzyżu.

 

Ewangelie pokazują obietnice oraz warunki Nowego Przymierza.

Ewangelie są ogromnie ważne, ponieważ one starannie omawiają owe obietnice i warunki Nowego Przymierza. Jest to Boży sposób wyrażenia „Deklaracji Woli” w Nowym Przymierzu, które Pan zawiera z tymi, którzy uwierzą. Pogląd, jakoby to, czego Chrystus naucza i co w nadnaturalny sposób demonstruje w Ewangeliach było odbiciem Prawa Mojżeszowego jest nie tylko ignorancją, lecz wprowadza zamieszanie i zawęża koncepcję łaski.

Właśnie warunki Nowego Przymierza pokazują styl życia w łasce. To życie pozwala łasce uświęcającej na przemianę życia wierzącego. Nie wystarczy być usprawiedliwionym z grzechu. Celem każdego wierzącego jest przemiana na obraz Jezusa Chrystusa, dokonywana przez uświęcającą łaskę. Oblubieniec zwraca się do Oblubienicy, która została przemieniona przez uświęcenie, aby być podobną do Niego we wszystkim. Wyłącznie łaska jest w stanie tego dokonać. Wyłącznie styl życia w łasce, o czym Jezus uczy w Ewangeliach, może wspierać taką przemianę przez łaskę.

Ci, którzy wskazują na to, że Chrystus musiał iść na Krzyż przed wprowadzeniem przymierza w życie, mają rację. Niemniej, mylą się mówiąc, że to, czego Chrystus naucza, jest Prawem czy działaniem pod Prawem. „Deklaracja Woli”, jaką znajdujemy w Ewangeliach, całkowicie dotyczy łaski, jak też będzie wiązać się z wszelkimi działaniami Chrystusa w Nowym Przymierzu.

 

Chrystus we właściwy sposób zawiera Nowe Przymierze

Nikt nie inicjuje zawarcia przymierza, nie przedstawiając jego warunków przed zatwierdzeniem. Każdy, kto ma znaleźć się w stanie przymierza, powinien wiedzieć, czego oczekiwać od drugiej osoby oraz czego druga osoba oczekuje od niego. Byłoby głupstwem zgadzać się na kontrakt bez wcześniejszego zaznajomienia się z dokładnymi postanowieniami, obietnicami i warunkami.

Dla właściwego zawarcia przymierza istotne jest zrozumienie jego szczegółów przed zatwierdzeniem. W Ewangeliach Chrystus wykłada szczegóły Nowego Przymierza przed Wieczerzą Pańską i przed Krzyżem. Ci, którzy nie zgadzają się z „Deklaracją Woli” znajdującą się w Ewangeliach, nie mogą zgodzić się na to przymierze i nie jest tutaj istotne, w co wierzą doktrynalnie, po prostu jeśli nie chcą przyjąć oczekiwań, które Oblubieniec wyraził w Ewangeliach, nie mogą zawrzeć przymierza.

 

Przykład warunków i obietnic Nowego Przymierza

W Ewangeliach jest mnóstwo wersów, które wskazują na warunki lub obietnice Nowego Przymierza. Jest kilka, które pokazują je równocześnie jak na przykład apostoł Jan, gdy pisze:

Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim” (J 3:36).

Życie wieczne przez wiarę w Jezusa Chrystusa jest nowotestamentową obietnicą, którą znajdujemy w Ewangeliach. Jest to częścią Deklaracji Woli Oblubieńca. Posłuszeństwo Synowi jest warunkiem Nowego Przymierza. Jest to ta część Deklaracji Woli, która zawiera oczekiwania wobec Oblubienicy. Jakikolwiek brak posłuszeństwa Synowi jest z pewnością niemądry, a co gorzej jest wyrazem niewierności wobec Nowego Przymierza.

Chrystus zawiera przymierze ze wszystkimi, którzy wierzą Ewangelii. Zajęło mu trzy lata wyjaśnienie mnóstwa niesamowitych obietnic i prostych warunków zawarcia Nowego Przymierza. Nawet przypadkowy czytelnik powinien być w stanie zobaczyć to, że Chrystus kładzie w Ewangeliach silny nacisk na wiarę. Ci, którzy mają oczy, aby widzieć, widzą, że Ewangelie są pełne piękna i łaskawości Oblubieńca, zawierającego przymierze ze swoją umiłowaną Oblubienicą. W Ewangeliach jest pełno oczekiwań Oblubieńca, które powinny prowadzić Jego Oblubienicę do takiego życia, które czci Go i odzwierciedla łaskę, którą ona sama przyjmuje. Jest to punkt widzenia „Pełnej Łaski” na Nowe Przymierze ukazane w Ewangeliach.

Drugi rozdział pokaże jak to wszystko zaczyna się wraz ze służbą Jana Chrzciciela.

Ewangelie pokazują obietnice oraz warunki Nowego Przymierza.

Ewangelie pokazują obietnice oraz warunki Nowego Przymierza.
łtarz został poświęcony krwią, po czym Mojżesz wziął księgę przymierza i przeczytał ją w obecności ludu. Poświęcenie ołtarza krwią reprezentuje Bożą stronę tego przymierza, po czym pokazana jest ludzka strona zawierania Przymierza.

/spanраскрутка сайта

Click to rate this post!
[Total: 3 Average: 3.7]

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.